Najważniejszą częścią tej – politycznej – strony działalności profesora Pipesa była jednak jego służba w administracji Ronalda Reagana na stanowisku dyrektora Wydziału Związku Sowieckiego i Europy Wschodniej w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego w latach 1981-1982 (Harvard nie udziela swoim profesorom urlopów dłuższych niż dwuletnie). Jako temat swoich wykładów w Oslo historyk wybrał „triumf i upadek rosyjskiego komunizmu”, opatrzony istotnym uzupełnieniem: „przestrogą dla Zachodu” Z drugiej strony dopełniają ów dorobek publikacje poświęcone polityce amerykańskiej wobec Związku Sowieckiego, a także ocenie sytuacji w samej Rosji, przedstawiane w najbardziej prestiżowych i wpływowych czasopismach, takich jak „Foreign Affairs”, „Commentary”, „Encounter”, czy „New York Times”, i zebrane w kilku tomach szkiców politycznych (ich wybór ukazał się w Wydawnictwie ARCANA w 2003 r. Na dorobek ten złożyło się ponad dwadzieścia książek, w tym wiele pozycji o statusie klasycznych dzieł światowej historiografii, takich jak Formation of the Soviet Union (1954), Russian Revolution (wydanie polskie w 1995), Russia under the Old Regime (wydanie polskie – jako „Rosja carów” – w 1990), Property and Freedom (wydanie polskie w 2001) czy dwutomowa biografia Piotra Struve (ostatnio udostępniona także polskiemu czytelnikowi). Te dwa wątki w istocie streszczają życiowy dorobek Richarda Pipesa, rozpięty miedzy warsztatem badacza dziejów Rosji i Związku Sowieckiego a rolą eksperta, który przestrzegał przed błędami polityki Zachodu wobec komunistycznego wyzwania. Jako temat swoich wykładów w Oslo historyk wybrał „triumf i upadek rosyjskiego komunizmu”, opatrzony istotnym uzupełnieniem: „przestrogą dla Zachodu”.
0 kommentar(er)
